Kış

Kışlardan nefret ediyorum. Sessiz, karanlık ve soğuk. İnsanların duyguları da katkat giyindikleri yünlü kıyafetlerden belli belirsiz olur - soğuk ve donuk. Gece ile sabah arasında hiç fark olmaz. Gece yat karanlık, sabah uyan yine karanlık - puslu ve sessiz. Yazın geç saatlere kadar cıvıldaşan çocukların ağızlarına fermuar çekilmiş gibi hepsi sessiz, hatta hepsi kayıp. Sokaklara tekrar çıksınlar diye duvarlara ilanlar asmak isterim hep. Salıncaklar rüzgarlara aldanıp boş boş sallanır. Çocukların minik ayaklarının bastığı yerlerde kar ve yağmur koşturur. Kış o kadar uzundur ki yazın o parkta oynayan bazı çocuklar kış bittiğinde ve çiçekler tomurcuklanmaya başladığında bir daha o parka gitmek istemeyecektir çünkü o koskoca bitmek bilmeyen kış onları büyütecektir...